E eu non quero...

Non. Non volvas a dicir iso de que "todo pasará". Non vai pasar. Sempre estará presente. "Necesitas tempo para esquecer". Tempo? Non exactamente; para esquecelo necesitaría un lavado de cerebro, unha reprogramación neuronal ou como queiras chamarlle. Non podo esquecelo. Xa se encargaron de gravarmo a lume. É máis, non só non podo eliminalo da miña mente, senón que condicionará todos os meus actos futuros. A maior parte das palabras que eu diga veranse irremediablemente influídas por aquel episodio. Todas as amizades que eu estableza pasarán un estreito filtro antes de chegar a tocarme. Non hai alternativa posible. E quen che di a ti que non vou acabar sendo unha psicópata violenta que me dedique a espallar a miña rabia polo mundo adiante?

Alzheimer.

No soy capaz de olvidarte. A todas horas estás en mi mente. Estás en las notas de cada canción, entre las sílabas de cada palabra, en el humo de todos los cigarrillos. Todas las personas llevan tu nombre, todas tienen tus ojos, todas tienen tu voz. Como una pesadilla en la que seas omnipresente.
No puedo olvidarme de ti. Pero, ¿quién ha dicho que quiera hacerlo?

No estarás sola.

Siempre habrá quien se parta en dos en cada despedida. Hecha mil pedazos en el andén, viendo como se aleja el tren el que te vas. Desgranando los días para volver a verte. Rogando al dios de los ateos que el destino te empuje a volver a esta ciudad.

Inesperadamente.

Outra vez clase de bioquímica. ADN, helicasas, SSB e ARNpolimerasas que se enredan sen sentido. Proteínas que se acoplan, desemburullan, ADN que se duplica. Van dun lado ao outro do cerebro sen atopar un lugar onde instalarse. E mentras marcho da facultade, van quedando abandonadas facendo un regueiro, sendo pisadas por todos os estudantes que tamén van vertendo as súas. E durante un intre, teño a mente en branco, completamente baleira, por iso non a vexo. Só percibo a alguén que está parado na porta. Pero unha brisa que se filtra entre a multitude tráeme un aroma familiar. Unha colonia. Non coñezo a marca, pero é moi cercana. E vexo entón a súa silueta, perfectamente debuxada, o seu cabelo negro desordeado, o seu cigarro sempiterno, os seus ollos verdes, ilusionados, mirándome. Estábaa vendo pero a miña mente negábase a crelo. Lentamente, acerqueime a ela. Estirei unha man e acaricieille a meixela. Ela puxo a súa man sobre a miña. Todo indicaba que era ela. Pero non podía ser. Todos os meus sentidos apuntaban a que era real, que non era unha alución. Aínda así, era demasiado surrealista. Pero no fondo, que me importaba? Fora un froito da miña imaxinación ou non, estaba alí, e eu ía disfrutar dela. Tireime aos seus brazos, abraceina, biqueina. Si, era real. As súas apertas de resposta estaban dicíndomo. Agarreina forte para que non volvese escapar. E non puiden evitar que unha pequena bágoa se asomase ao meu ollo para vela.

Anatomía básica

- Doctor, doctor, me duele el corazón.
- Y, dígame, ¿usted dónde lo tiene?
- Supongo que en el pecho, entre los dos pulmones, ¿no?
- La verdad es que no... Las radiografías muestran un vacío justo en el lugar que debería ocupar el miocardio.
- ¿Cómo es eso posible? ¿A qué se debe esto?
- Yo sólo puedo hacer conjeturas acerca de la causa de su desaparición, pues la única que puede dar con la respuesta a esta pregunta es usted, señorita.
- ¿Yo? ¿Pero cómo voy a saberlo si mis conocimientos sobre anatomía son nulos?
- Usted es la única persona que sabe dónde puede estar. ¿Se lo entregó a otra persona sin recibir nada a cambio?

[Incómodo silencio al recordar aquellos ojos grises].

Ausente

Sentada neste sitio descoñecido, de cara a un mundo alleo, sinto que sen ti estou perdida.
Non hai nada que teña seguro agora que ti non estás aquí.
Deixarei que quente o mesmo sol sobre os mesmos árbores baixo os que pasea a mesma xente... pero xa nada é igual.
Aínda que ninguén repare nese cambio, xa nada é o mesmo desde que ti non estás. O sol apagouse, as árbores secaron e a xente morreu en vida.
Faltas ti.

Sólo sueños son.

Los sueños se gastan. Se gastan de estar archivados en un rincón, de estar esperando a que tú te decidas a cumplirlos. Se aburren de tu indecisión, de tus miedos. Atrévete a saltar y ponles alas. ¿Qué puede ser lo peor? ¿Que las cosas no salgan como tú las planeabas? Pues yo prefiero que se hagan añicos porque una ráfaga de aire hizo tambalear su vuelo, a ver como se hunden bajo una gruesa capa de olvido. Y en el medio de ese viaje, quiero que conozcan tus labios. Quiero que se deslicen por ellos como una gota de lluvia, como lo hace mi lengua. Quiero que se introduzcan en tu boca y se deslicen por todo tu interior, empapándose de ti. Quiero hacer que en mis sueños también aparezcas tú. Quiero que tu sonrisa sea la viajera del asiento de al lado, que tu voz inocente sea la música que se escuche a todas horas en la radio. Quiero vivir mis sueños contigo.

Venres, 25 de xuño, 19:35h.

De repente comezan a aparecer estados no tuenti, comentarios, "APROBEI". O meu móbil comeza a soar: "Lloverá y yo veré la lluvia caer, lloverá y yo veré la gente correr...". Cólloo e non entendo nada do que me din. Alguén que se trabucou. Chamo a Xoán.

-Que sacaches?

-Aínda non o sei. Estou no bus.

-Queres que cho mire?

Entro na páxina e introduzo o DNI. Voullas recitando ao mesmo tempo que as leo. Lingua Castelá e Literatura, Lingua Galega e Literatura, Historia da Filosofía, Inglés, Debuxo Técnico... Quieta, volve atrás. Historia da Filosofía. Aristóteles. Acto e potencia. Hume. "Que sempre que golpee a bóla de billar pase iso, non quere dicir que sexa consecuencia do anterior". Descartes. "Do único que non podo dubidar é de que estou dubidando". Kant. "Fai aquilo que desexarías que se convertese en lei universal, aquilo que calquera na túa situación debería facer". Parménides. "O que é é e pode pensarse, e o que non é non é nin pode pensarse". Sócrates. "Eu só sei que non sei nada".

E tiña razón. Non sei nada. Nin do que eu penso, nin do mundo, nin de ti.

A través del espejo.

Estaba atrapada detrás de un espejo. La gente sólo veía mis movimientos al revés de como yo los hacía. Ellos veían tristeza donde yo ponía una sonrisa, veían caer mis lágrimas de desesperación pensando que era alegría. Pensaban siempre que yo era una piedra que no se inmutaba ante nada, pero al contrario. Todo lo que ellos hacían me afectaba.
Pero tú, sólo tú fuiste capaz de romper el espejo y ver el alma que guardaba en su interior. Sólo tú, quizás cegada por la desesperación, fuiste capaz de acercarte a mí y hacerme parte de tu vida. Sin que ninguna de las dos fuera consciente de ello, nos atamos en un lazo que nunca se romperá. Ahora, tres años después de ver tus ojos llorosos, sé que nunca podré olvidarlos.

174

Que si, que te boto moitísimo de menos. Que me dá igual que pase o tempo, ti segues faltando. E sei que non volverás, pero todo é diferente agora que non estás ti.  Porque a música perdeu gran parte do seu encanto desde que ti non a escoitas. Porque baixar a costa non é o mesmo dende que sei que ti non me vas esperar abaixo. Non logro quitarme da cabeza o berro que estremeceu a miña vida a noite de Fin de Ano. Ese berro que xurdeu de min e que ninguén puido atallar. Porque non sabía como dicirche adeus, e nin sequera hoxe sei como facelo. Porque algo se sacude no meu interior cando escoito a túa música, a nosa música.

Hai algo que me gustaría, aínda que xa sei que non vai suceder. Gustaríame verte na miña graduación. Sei que falta moitísimo, e nin sequera estou segura de que vaia suceder, pero nada me faría máis ilusión que ver o teu corpiño escuchumizado nunha desas butacas. Pero aínda que ti non esteas, heite de sentir coma se estiveses. Porque me axudaches a loitar, porque son parte de ti e ti de min, porque sempre te levo comigo.

Porque te quero.

Instruccións para esta noite.

Colle unha fieita. Procura que sexa grande, lustrosa. Tamén precisas un estalote e unha flor de sabugo. Si, desas que cheiran moito. Ten coidado, non as metas na boca, que son velenosas. Fai un ramiño con todo. Adórnao con un par de rosas vermellas, desas que nacen na silveira. Para que non se che desfaga, átao todo con un xunco. Agora tes que facer seis ramalliños máis, para ter sete ao final. Tes que colocalos arredor da porta. Méteos nos buratiños que hai entre as pedras. Pon un enriba da porta, e tres a cada lado. Ben feito. Xa preparaches a porta. Agora as meigas non poden entrar na casa para facer mal.
Colle agora unha palangana con auga. E flores daquela caraveleira. Desfóllaas e bota os pétalos na auga. Pon a palangana nun sitio onde lle vaia dar a luz da lúa toda a noite. Mañá pola mañá tes que lavar a cara con esa auga. É moi boa. Din que se te lavas con ela, non vas ter problemas na pel e que a vas conservar fermosa e chea de xuventude. Ademais, éche unha auga moi olorosa, coma se botaras desas colonias, pero máis natural.
Só che falta a derradeira cousa. Xunta todo o que teñas para queimar na casa. Unha mesa vella, papeis, cartóns, leña.... Se non atopas, colle unha gabela de toxos e fai unha morea con todo. Procura que sexa lonxe das silveiras e de cables da luz. Vaslle prender lume, así que ten tino para despois non provocar un incendio. Escribe nun papel o que teñas que recitar cando saltes a cacharela "Salto por riba do lume de San Xoán para que non me morda cadela nin can nin cóbregha antre o pan". Cando lle prendas lume a todo, mete ese papeliño no medio tamén.
E agora só tes que desfrutar da noite máis longa do ano. Unha noite na que as meigas saen a facer das súas, pero na que tamén aparecen as mouras para ofrecer preciosos tesouros e cumprir os desexos máis ocultos.

Cristina Peri Rossi.

No quisiera que lloviera...

No quisiera que lloviera
te lo juro
que lloviera en esta ciudad
sin ti
y escuchar los ruidos del agua
al bajar
y pensar que allí donde estás viviendo
sin mí
llueve sobre la misma ciudad
Quizá tengas el cabello mojado
el teléfono a mano
que no usas
para llamarme
para decirme
esta noche te amo
me inundan los recuerdos de ti
discúlpame,
la literatura me mató
pero te le parecías tanto.

Asco de mundo

Ás veces gustaríame pechar ben forte os ollos e non ser capaz de abrilos nunca máis. Para a maioría sería unha traxedia. Deixar de ver cores, formas, de ver rostros coñecidos. Pero para min, sería un alivio. Deixar de ver todo iso que desagrada, que causa dor, deixar de ver as miradas que se cravan na miña cara escaravellando a ver que rastro de dúbida poden atopar.
Aínda que non volver a ver endexamais o verde do teu ollar... é un prezo demasiado alto que non alcanzo a pagar.
Seguirei vendo entón, porque ti estarás aí para demostrarme que a beleza existe, que non é unha utopía, e que canda ela, existe tamén o amor.

"Yo creo que he visto unos ojos como los que he pintado en esta leyenda. No sé si en sueños, pero yo los he visto. De seguro no los podré describir tal cuales ellos eran: luminosos, transparentes como las gotas de la lluvia que se resbalan sobre las hojas de los árboles después de una tempestad de verano. De todos modos, cuento con la imaginación de mis lectores para hacerme comprender en este que pudiéramos llamar boceto de un cuadro que pintaré algún día."

Irene

As súas pequenas mans enredáronse nas miñas buscando... non sei moi ben o que buscaban. Agarrou o meu dedo con forza, reténdome ao seu carón. E coa outra man, enredou coas cores que engalanaban o meu antebrazo. O azul dos seus ollos amosaba unha inmensa e inocente alegría.

.

Tras unha mañá de estudo....

ESFINGOLÍPIDOS

Su base estructural es la ceramida. Dependiendo de lo que lleve unido, tendremos:

1. Fosfoesfingolípidos, que llevan fosfato.

2. Glucoesfingolípidos, que llevan una porción glucídica. Pueden ser, a su vez:

  a) Cerebrósidos: llevan glucosa o galactosa

  b) Sulfátidos: son galactocerebrósidos sulfatados en posiciones 3 o 6 de la galactosa. Tienen un papel muy importante en el buen funcionamiento cerebral, la memoria y la inteligencia.

  c) Gangliósidos: presentan una porción glucídica variable, pero siempre llevan ácido N-acetilneuramínico.

Por que sinto que estou falta de sulfátidos? Por que sinto que non son capaz de reter nada na memoria? E por que ti non te vas da miña mente?

Unha compaña de mortos vai berrando libertade

Eran sete as persoas que camiñaban baixo os paraugas. O primeiro deles levaba un rosario na man. Os que o seguían dispoñíanse en parellas, e todos levaban un cirio na man. O cheiro a cera queimada era notable. 
Ao seu paso, a chuvia caía con máis forza, levantábanse refachos de vento, amainaba a luz do día. Pese a auga que caía e as aireadas, a chama das candeas permanecía intacta, sen sufrir polas condicións adversas.
Os sete camiñaban cun paso lento, solemne, cerimonioso. Coma o camiñar dunha procesión. Desprazábanse sen facer ruído, pero polo baixo escoitábase un besbexo de voces. Un murmurio constante, unha letanía. 
O barullo propio da rúa apagouse ao seu paso. A xente desapareceu, quedaron as rúas desertas, coma para facilitarlles o paso.
Os vellos dirían que era a Santa Compaña. 

die Fee.

A súa mirada é o máis enmeigador que se viu nunca sobre a face da Terra. Nunca houbo unha beberaxe que anulase tan ben as conciencias coma o seu sangue. As verbas antigas dos feitizos quedan absurdas ao lado das palabras que brotan da súa boca. Non precisa de polviños para que suceda aquilo que tanto desexa.
Ninguén sabe se ela é consciente deste don, pero o que ninguén dubida é que non hai vontade humana ou sobrehumana que poida resistirse aos seus designios.
Uns chámalle fada, outros meiga. Incluso hai quen a chama bruxa.

¿Qué clase de aventura has venido a buscar?

- Hola morena. ¿Qué hace una chica como tú en un sitio como este?
- Estoy buscando una saliva extraña que lama mis heridas, mariposas que aniden en mi estómago, un colchón que se haga pequeño, ser dos en la cena familiar.
- Yo sólo puedo ofrecerte una noche de sexo sin compromiso.
- La acepto.

"Ergue as túas mans ata que cheguen ao ceo. Colle as estrelas, foron feitas para ti"

Nerea colleu a cadeira e subiuse a ela. Estirou os brazos ata ser capaz de apoiar as palmas no teito. Botou unha ollada arredor. Detivo a vista sobre a fotografía que estaba sobre o seu escritorio. Era un retrato en branco e negro dunha moza. Espida, de costas, cuberta por pétalos de rosas,...

>Pero había outra muller preto. Estaba na mesma posición e mirábanse unha á outra. Unha chama de desexo ardía nas súas pupilas. Cun movemento simétrico achegáronse e bicáronse nos beizos. Nerea sentiu que as súas veas acababan de rebentar ante o subidón de adrenalina que significou ese xesto. A muller tiña un corpo ben feito, tiña ganas de acaricialo. E non se resistiu.

.

Unha pastilla para soñar cousas bonitas, por favor.

Sobrevivir xa pagou a pena só por coñecerte a ti.
Preguntáchesme como fora capaz de resistilo, de calar, de non converterme nunha psicópata por aguantar todo aquilo. A verdade é que non o sei. Supoño que o ser humano é extraordinario.
Non creas que eu nunca me fixen esa pregunta. É un interrogante que sempre estivo na miña mente, pero nunha tivo unha resposta. Moitas veces imaxinei que pasaría se tería acontecido se non aguantase, se caese, se acabase sendo unha psicópata sen sentimentos. Pensei nesa posibilidade, e houbo moitas en que me pareceu unha idea atractiva. Era a única alternativa que vía para non seguir atada por este medo.
Pero hoxe deime de conta de que non era unha boa opción. Alégrome de ter loitado para en tardes coma a de hoxe sorrir na terraza dun bar ante os teus ollos ilusionados.

De volta á casa.

Estaba un día espléndido. Decidiu entrar nunha tenda de lambonadas para coller un granizado de limón. Apetecíalle tomar algo ben frío. Co seu novo refresco, adentrouse na rúa do Franco para volver á casa. Estaba ateigada de turistas. Distinguiu acentos ingleses, franceses, andaluces, os ollos rasgados de varias chinesas, a gran elegancia dun grupo de italianos. Pero deuse de conta de que todos a miraban. Con maior ou menor disimulo, todos pousaban os seus ollos sobre ela. Sorprendeuse disto e analizou mentalmente que era o que podía chamar tanto a atención. A roupa que levaba posta era do máis corrente, a maquillaxe era suave, o seu peinado era o mesmo de todos os días... Non sabía de que podía tratarse. Intentou seguir camiñando sen que lle afectasen as miradas, pero supoñíanlle unha incomodidade. Ao pasar por diante do cristal dun restaurante, mirou o seu reflexo a ver se vía algo estraño, pero non atopou nada.
Ao pasar por diante da praza de Fonseca, unha rapaza achegouse a ela. Pediulle se lle podía sacar unha foto. Ela non se negou, pero preguntoulle o motivo.
"Tes unha mirada tan luminosa, que nin a máis brillante das estrelas podería facerche fronte. Gustaríame ser eu a afortunada á que lle adicas ese sorriso".

.

1.10.09 - 31.05.10

Como pode ser que algo que semellaba tan monstruoso se convertese nisto? Non son os meus beizos os que pronuncian esta frase, pero non quero que remate. Ver os teus ollos cada mañá, camiñar coma un zombie, ser un disco duro ateigado de datos, chamuscar a lingua con café, descoñecer a cama, ser amante de Testud, desexar que as miñas noites sigan estando rodeadas de esfenoides, hematíes, coláxeno, de ti... Hiperpolarizarme, ollar o mundo dende o tubérculo de Lisfranc, verme horripilante ante a teratoloxía, ser infinitesimalmente reversible, descarboxilarme, deixar de estar baixo a curva da normal, pero sempre contigo. Todo iso que eles ven como un mundo alleo, é o meu mundo, o noso mundo. E este mundo si que ten botón de "pause". E contra o que era de agardar, cambieille as pilas ao mando a distancia para que non o faga.
Son un animal de costumes, e ti xa formas parte da miña rutina.

.

Que no se infiltre el virus de la duda

Si lo que quieres es vivir cien años
No pruebes los licores del placer.
Si eres alérgico a los desengaños
Olvídate de esa mujer.
Compra una máscara antigás,
Manténte dentro de la ley.
Si lo que quieres es vivir cien años
Haz músculos de cinco a seis.

Y ponte gomina que no te despeine
El vientecillo de la libertad.
Funda un hogar en el que nunca reine
Más rey que la seguridad.
Evita el humo de los clubs,
Reduce la velocidad.
Si lo que quieres es vivir cien años
Vacúnate contra el azar.

Deja pasar la tentación
Dile a esa chica que no llame más
Y si protesta el corazón
En la farmacia puedes preguntar:
¿tiene pastillas para no soñar?

Si quieres ser Matusalén
Vigila tu colesterol
Si tu película es vivir cien años,
No lo hagas nunca sin condón.
Es peligroso que tu piel desnuda
Roce otra piel sin esterilizar,
Que no se infiltre el virus de la duda
En tu cama matrimonial.

Y si en tus noches falta sal,
Para eso está el televisor.
Si lo que quieres es cumplir cien años
No vivas como vivo yo.


Deja pasar la tentación
Dile a esa chica que no llame más
Y si protesta el corazón
En la farmacia puedes preguntar:
¿tiene pastillas para no soñar?

NCR

 Achegueime a ela para darlle o bico prometido anteriormente. Depositeino con dozura na súa meixela dereita. Tiña a pel suave, cálida. Sen abrir os ollos, intentei repetir o movemento. Pero ela, sen coñecer as miñas intencións xirou a cabeza. Os nosos beizos atopáronse e ningunha quixo separarse.  Mais un berro entre a multitude obrigounos a mirar cara adiante. Seguimos ollando o partido coma senada sucedese, convertidas en estatuas de xeo entre aquela algarabía. Ata que volvemos a xirarnos, e ao mirarnos aos ollos, bicámonos xa con paixón. Protexidas das miradas indiscretas por algún tipo de feitizo, non había nada que se interpuxese entre o desexo mutuo. Ata que no móbil comezou a soar Guns 'n' Roses, sinal de que era hora de erguerse para ir ás clases.

Unha rosa seica é unha rosa....

- Ola. Como te chamas?
- Patricia.
- Entón isto é para ti.
- Pero, quen mo manda?
- Non sei. Deumo a rapaza da floristería para que llo dese á Patricia que traballa aquí.
-Ah, vale. Moitas grazas entón.
- De nada.

Ollou como se alonxaba a anciá. Colleu a rosa vermella que deixara no mostrador e leu a nota: "Quérote meu amor".
Apurouse a agochala das miradas indiscretas das dúas clientas que estaban na tenda.

Sumiso amor

Ven, achégate. Aproxímate máis. Quero sentir o teu cheiro ben adentro. Que sexa o osíxeno que inhalen os meus pulmóns. Quero que na miña retina só se reflita a imaxe das túas pupilas. Tatúa o teu nome na miña pel. Deixa que os meus macrófagos engulan a tinta china que debuxa a túa identidade. Dá un paso máis. Ata que sexa o teu miocardio quen regule a miña presión arterial. Controla tamén que flue polas miñas veas. Dáme da túa adrenalina, da túa hemoglobina. Non quero das miñas. Prefiro as túas, que me fan sentir mellor. Acércate. Xa falta pouco. Noto como os teus neurotransmisores regulan os meus actos reflexos. Así. Encántame. Desexo ser un apéndice do teu corpo, que te acompañe sempre, que cumpla todos os teus mandatos. Que marabillosa sensación!

Mensaxe subliminal

De repente desaparecera. Coma o globo que un neno agarra fortemente, pero que nun descoido, ascende lixeiro ocultándose rapidamente tras as nubes. Coma a alegría nunha sala de autopsias, coma o pecado no interior dunha igrexa. Escondida, metida en non sei que sitio, ela seguía a verme. Xogaba en desventaxa, porque eu non sabía nada acerca do seu paradoiro. Pregunteime moitas veces onde se metera, pero non fun quen de obter unha conclusión lóxica. Ata onte. Nun descoido, uns ollos, o seu pelo. Quizais todo fora produto da miña imaxinación, pero víraa. E naceu algo no meu interior cando me dixo que seguía léndome, escoitándome, aínda que eu non soubese que estaba alí. :)

Hoy no.

No quiero quererte. No quiero llenar tu oído de palabras vacías desgastadas de tanto uso. No quiero tener que decir tu nombre para sobrevivir. No quiero tener tu cara en mi mente a cada instante. No quiero saber tu número de teléfono de memoria. No quiero que tus ojos me miren desde el fondo de cada vaso de vodka. No quiero que sea tu voz la que suena entre los arboles en un día de viento. No quiero que tus lágrimas me ahoguen en un mar infinito. No quiero ver tu nombre en todas las entradas de un diccionario. No quiero que tu risa eclipse a todas las demás cuando tú no estás. No quiero pintar los latidos de tu corazón en cada pared desnuda. No quiero sentirte cerca de mí cuando quiero estar sola. No quiero quererte.

Lupe Gómez

O amor foi
un trallazo moi forte
que rompeu a 
ventá. E quedou rota
para sempre. Eu limpei
do chan 
os cristais. Corteime
con eles
en tódolos dedos.

Manuel M. Romón

maría
tres sílabas nos beizos
preñadas 
de vento/
maría
nome elemental
para escribilo nas paredes
-esprai nos dedos-/
maría
espiral
maría 
na 
noite
silencio/
maría
corpo concreto 
maría
muller:
nas rúas
e...
maría
ti 
e eu
espallados
pola galicia
a xeito
de panfleto.

Buscándote...

Onde estás? Tan misteriosamente como chegaches, marchaches. Non sei a que sitio hei de ter que ir buscarte. Intentei agarrarte algunha vez nos meus soños, pero escorregábaste coma a néboa entre os meus torpes dedos. Quero volver a verte.

Como vivir sen ti?

A noite caeu. As flores murcharon. A vida rematou. Xa non queda nada por facer. Xa non hai un oco para a esperanza. A estrela polar brilla con forza enchendo os oídos noctámbulos de cantos de serea. As luces dos coches que pasan iluminan a estrada deserta pola que todo o mundo está camiñando. A auga empapa a coiraza impermeable que os illa no seu propio sistema solar. Ollos sen vida escrutan cada un dos meus pasos.
Acabou a película e puxo "The end" ao final. O libro esgotou as súas ficcións de mundos estraños e paralelos. As cordas do violín esgazaron e remataron coa música. Pero un borracho tirado nunha esquina sigue cantando. Pobre iluso! Non se deu conta de que xa non hai espectadores dispostos a ver a súa función. Non se deu conta de que a ilusión desapareceu, de que o mundo xa non xira, de que o sol non quenta. Non se deu conta de que cada vez que ti te vas, a vida acábase.

Excursión ao teatro.

Levántase o telón e a función dá comezo. O escenario está a escuras e comeza a escoitarse unha música maina. O canon de Pachelbel. Ilumínase todo pouco a pouco pero os actores non saltan a escena. Só hai dúas persoas no patio de butacas, sentadas a cada lado do corredor central. A ausencia de acción fai que se crucen unha mirada de estrañeza. A música vai subindo de volume. As dúas espectadoras levántase das súas butacas e suben ao escenario. Alí bailan ao son da música. Bailan apaixonadamente fundidas nunha danza eterna. O público incorpórase e rompe en aplausos emocionados. Cae o telón lentamente.

Desexo sentir

Bícame. Acaríciame. Faime o que ti queiras, pero faime sentir. Non quero ser unha estatua de cera que ve como se moven as figuras neste baile de graduación. Cólleme da man e lévame ao medio da pista. Que todo o mundo vexa os nosos vestidos. Que todo o mundo murmure ao vernos bailar xuntas. Non me importa. Só quero que me volvas a espertar. Que me fagas sentir o meu sangue ao percorrer as miñas veas. Quero que a miña lingua volva a sentir o doce, que a miña espalda se contraia nun calafrío ante o xeo, que os meus ollos gocen coas curvas suaves dunha melodía. Espértame. Quita estas arañeiras que cobren os meus párpados e devólvelle a luz que algún día tiveron.
Din que cando te namoras sintes como se tiveras o estómago cheo de bolboretas que non cesan de voar. Por favor, fai que volva a sentir iso. Quero sentir como pequenas ás chocan contra as miñas paredes e pelexan por saír á luz cada vez que ti me mires. Quero volver a ver uns ollos cada vez que eu pecho os meus, e quero que sexan os teus.
Non sei se é posible escoller de quen te namoras, pero eu quero namorarme de ti.

Eu quero

Coma dúas pingueiras de auga. Quero fundirme contigo. Quero sentirte tan preto de min que a pel deixe de ser unha fronteira entre nós. Que o meu sangue difunda ás túas arterias, que os meus alvéolos recollan o CO2 que ti expulsas, que os meus músculos se continuen cos teus formando unha rede tan tupida que sexa imposible de atravesar. Quero sentirte dentro de min, de xeito a distancia que nos separe se vexa reducida a un truco da imaxinación. Quero que a túa saliva sexa o único que proben os meus beizos, que a túa pel sexa todo o que os meus dedos poden tocar, e que sexan os teus dedos os que estimulen as miñas fibras sensitivas. Quero que ao abrir os ollos só poida ver as túas negras pupilas ollando as miñas. Quero...

Sei ben o que quero, pero non sei quen es ti. Non sei se o que quero son as túas pupilas, ou esoutras, ou aquelas de máis alá. Quero volver a sentir, pero non sei con quen quero sentilo.

Gloria Anzaldúa

NO BASTA

No basta con

decidir abrirte.

Debes hundirte los dedos

en el ombligo, con las dos manos

agrietarte,

derramar los lagartos y los sapos

las orquídeas y los girasoles,

virar al revés el laberinto.

Sacudirlo.

Sin embargo, no te vacías del todo.

Quizás una flema verde

se esconde en tu tos.

Tal vez no sabes que la tienes

hasta que un nudo

te crece en la garganta

y se convierte en rana.

Te cosquillea una sonrisa secreta

en el paladar

lleno de orgasmos diminutos.

Pero tarde o temprano

se revela.

La rana verde croa sin discreción.

Todos miran.

No basta con abrirte 

una sola vez.

De nuevo debes hundirte los dedos

en el ombligo, con las dos manos

desgarrarte,

dejar caer ratas muertas y cucarachas

lluvia de primavera, mazorcas en capullo.

Virar al revés el laberinto.

Sacudirlo.

Esta vez debes soltarlo todo.

Enfrentar el rostro abierto del dragón

y dejar que el terror te trague.

—Te disuelves en su saliva

—nadie te reconoce hecha charco

—nadie te extraña

—ni siquiera te recuerdan

y el laberinto 

tampoco es creación tuya.

Y has cruzado.

Y a tu alrededor espacio.

Sola. Con la nada.

Nadie te va a salvar.

Nadie te va a cortar la soga,

a cortar las gruesas espinas que te rodean.

Nadie vendrá a asaltar

los muros del castillo ni

a despertar con un beso tu nacimiento,

a bajar por tu pelo,

ni a montarte 

en el caballo blanco.

No hay nadie que

te alimente el anhelo.

Acéptalo. Tendrás que

hacerlo, hacerlo tú misma.

Y a tu alrededor un vasto terreno.

Sola. Con la noche.

Tendrás que hacerte amiga de lo oscuro 

si quieres dormir por las noches.

No basta con

soltar dos, tres veces,

cien. Pronto todo es

tedioso, insuficiente.

El rostro abierto de la noche 

ya no te interesa.

Y pronto, otra vez, regresas

a tu elemento y

como un pez al aire

sales al descubierto

sólo entre respiros.

Pero ya tienes agallas

creciéndote en los senos.

Un soño....

Ás veces un estúpido soño chega para estremecer o noso sólido mundo e incluso para derrubar os altos edificios que construiramos. Verte na miña cabeza, falándome daquel xeito foi suficiente para desenterrar todas aquelas emocións que cría esquecidas. Por favor, non volvas a atarme. Aínda que só sexa en soños, déixame ser libre e facer todo aquilo que me está vedado na vida real. Non quero volver a ser unha marioneta nas túas mans.

Listening to a piano...

      

108 días...

Quero pedirche perdón. Perdón polas palabras nunca ditas, as que agora acoden raudas á miña boca sen que eu as procure, só evocando o teu recordo. Perdón por todas aquelas que sobraban, que estorbaban ou que simplemente non era o momento. Perdón polo meu mal xenio, pola miña euforia desmedida e inoportuna, polo meu pasotismo. Sabes ben que nunca procuraba incomodarte; moitas veces facíao para captar a túa atención e que reparases en que eu estaba alí. Perdón por non saber corresponder a todo o cariño que me deches. Non me dei conta do importantes que eran para min os teus agarimos ata que os perdín. Perdón se algunha vez pequei de exceso de orgullo e non fun capaz de recoñecer os meus erros. Ti mellor ca ninguén sabes que levo a testarudez nos xenes.
E grazas. Grazas por meterme dentro este bichiño que me fai cantar a todas horas e que me trae aquí a túa rouca voz cargada de doces aloumiños. Grazas por facerme ser quen son, por ensinarme a loitar polos meus soños, por adeprenderme a estar orgullosa do que é meu, do que eu son.

Pequeña joya robada....

Anhelo el sabor de tus besos. Anhelo todo contacto interno a ti, a tu ser. Anhelo...¿Qué anhelo? ¿Acaso olvidar es anhelar?
He olvidado de forma permantente el olor de tu ropa, el sabor de tu boca y el color de tu mirada. He olvidado cada centimetro recorrido junto a ti, y a la vez he vendido mi alma al mejor postor. Mi vida ya no depende de mí... sino de ti, que fuiste ese dichoso comprador de almas que apareció en mal momento y en mal lugar; tú, ser viviente doliente que me martiriza con sólo una escasa mirada... Tú...
Ya..., ya me siento vacía, vacía como cuando te conocí, vacía como cuando te perdi, vacía.. porque no sé vivir sin ti...
¿Acaso crees que vas a poder olvidarte de mí? ¿Acaso crees que yo me podré olvidar de ti? En el mismo momento que nos olvidemos una de las dos personas, lo hará la otra... Ahora, ¿qué me dices? ¿Te atreves a olvidarme?
Porque sé que yo aún no estoy preparada.

Osteosarcoma

Shh.... Non chores máis. Tranquila. Eu vou estar aquí. Todos estaremos. Non te imos deixar soa nin por un minuto. Pero non sigas chorando. Tes que ser forte. Tes que sobrepoñerte a todo isto e loitar. Non podes renderte. Non, non te rendas. Tes que gañar esta batalla. Esta é a loita máis importante da túa vida. E contas co noso apoio. Pero nós nada podemos facer sen ti. Por favor, non te rendas. Loita con nós e xuntos plantarémoslle cara.

:)

Soa

Deixádeme. Non me toquedes. Afastádevos de min. E parade de dicir todas esas palabras estúpidas e baleiras. Dicides que me entendedes, que comprendedes o meu sufrimento. Calade e non me fagades rir. Non tedes nin a menor idea do que é isto. Non sabedes nada. Credes que xa o vistes todo nesta vida, que experimentastes todas as emocións. Non tedes nin puta idea de nada. Non vistes máis que o que vos amosa o televisor, e pensastes que vendo así a dor era coma se xa a sentísedes. Inocentes. Non sabedes o que é sentirse coma un trapo vello. Sentir unha dor tan fonda que aínda que vos arrincasen a pel a tiras non o notariades. E vós dicides que me entendedes! Collede un coitelo e cravádeo na palma da man, e sobre esa ferida, botade vinagre. Doe, a que si? Pois cando sintades iso, xa poderedes dicir que me entendedes, aínda que sexa de lonxe.

Non tedes nin puta idea do que é o medo. Non sabedes o que é facer sempre o que algún estúpido che diga sabendo que iso non é bo. Non experimentastes nunca o terror de sentirse soa, de ver que non tes a ninguén que che axude. Non sentistes nunca a humillación que eu sentín.

Fun eu quen correu polas rúas desertas fuxindo. Fun eu quen berrou todas as noites pedindo unha axuda que nunca chegou. Fun eu quen agoniaba día tras día oculta polo muro da vosa indiferenza. Vós vistes todo o que pasaba. Vistes que eu non era máis que unha alma en pena e continuastes camiñando, facendo caso omiso de min. Non vos parastes nunca a ver que me pasaba. Só agora vos acordades de min. Agora que estou encerrada neste cuarto vides a dicirme que me comprendedes. Ide á merda! Cando eu berraba pola noite polo medo que sentía, vós non oïades nada. Cando os meus choros eran o único que rachaba o silencio nocturno, vós dabades media volta na cama e seguiades durmindo. Pois se non soubestes escoitarme cando vos estaba chamando, non veñades agora que non quero vervos.

Fóra! Quero estar soa. É tan difícil de entender? Non preciso das vosas palabras mainas e comprensivas. Prefiro estar eu cos meus medos, eu e as miñas pantasmas. Sobrevivín moitos anos entre elas, sen que vós me axudásedes. Por que raio vos acordastes de min agora? Seica o meu deterioro físico é cada día maior. Se eu sigo igual ca sempre! Teño a mesma delgadeza extrema, a mesma palidez, as mesmas olleiras, a mesma cara de morta. Pero agora acordástesvos de min. Debe de ser que non hai ningún outro pobre ao que axudar. Pois metede a vosa axuda por onde vos caiba! Que eu non a quero! Cando vola pedín, non ma destes. Agora xa é tarde. Ide todos ao inferno!

Vivín sempre na escuridade, afogada por mil medos constantes. Sentiades os meus berros cada noite, pero sempre pensastes que eran simples pesadelos. Non vos dabades de conta de que eu agoniaba no meu leito, presa dun terror tan grande que non me deixaba respirar. Só miña nai acudía para limpar a suor fría que bañaba a miña fronte. Cun pano mollado en auga fría, lavábame a cara, e con palabras doces arrolábame ata que volvía a adormecer. Miña nai. Ela foi a única que se preocupou por min. Pero desde que ela non está, quen foi quen mirou por min? Ninguén. Nin tan sequera tivestes o valor de dicirme que morrera. Pensastes que eu non soportaría o peso da verdade. E para que non sufrise, dixéstesme que marchara, que fora traballar a Barcelona. Como se vos ocorreu pensar que iso me ía facer menos dano? O que vós me estabades dicindo era que miña nai me abandonara, que marchara lonxe e me deixara aquí soa. Non sabedes canda dor pode causar iso. Non vos decatastes que se me contásedes a verdade eu sufriría durante un tempo, pero remataría por aceptalo; pero que ao enganarme, ía preguntarme durante moitos anos que fora dela. E aínda por riba, descubrino do peor xeito posible. Vin a súa lápida no cemiterio. E cando vos preguntei, negástelo. Coma se fose tonta! Pensades acaso que se vexo o nome de miña nai no nicho no que tamén se enterraron meus avós non vou ser capaz de atar cabos?

E se non vos preocupastes de min daquela, cando realmente vos necesitaba, marchade agora. Non necesito as vosas bágoas compasivas, nin o voso falso consolo. Sei coidarme soa. Non vos preciso. Quero estar soa. Eu soa, sen que esteades analizando os meus actos. Dicides que son unha pobre tola, que levo demasiado tempo sen ninguén. Pois esta pobre tola quere seguir estando soa. E pechade a porta ao saír. Non vaia ser que escape do manicomio. Total, as ventás xa están enreixadas e xa me levaron todo aquilo co que podería suicidarme.