Unha pastilla para soñar cousas bonitas, por favor.

Sobrevivir xa pagou a pena só por coñecerte a ti.
Preguntáchesme como fora capaz de resistilo, de calar, de non converterme nunha psicópata por aguantar todo aquilo. A verdade é que non o sei. Supoño que o ser humano é extraordinario.
Non creas que eu nunca me fixen esa pregunta. É un interrogante que sempre estivo na miña mente, pero nunha tivo unha resposta. Moitas veces imaxinei que pasaría se tería acontecido se non aguantase, se caese, se acabase sendo unha psicópata sen sentimentos. Pensei nesa posibilidade, e houbo moitas en que me pareceu unha idea atractiva. Era a única alternativa que vía para non seguir atada por este medo.
Pero hoxe deime de conta de que non era unha boa opción. Alégrome de ter loitado para en tardes coma a de hoxe sorrir na terraza dun bar ante os teus ollos ilusionados.