Siempre habrá quien se parta en dos en cada despedida. Hecha mil pedazos en el andén, viendo como se aleja el tren el que te vas. Desgranando los días para volver a verte. Rogando al dios de los ateos que el destino te empuje a volver a esta ciudad.
Inesperadamente.
Outra vez clase de bioquímica. ADN, helicasas, SSB e ARNpolimerasas que se enredan sen sentido. Proteínas que se acoplan, desemburullan, ADN que se duplica. Van dun lado ao outro do cerebro sen atopar un lugar onde instalarse. E mentras marcho da facultade, van quedando abandonadas facendo un regueiro, sendo pisadas por todos os estudantes que tamén van vertendo as súas. E durante un intre, teño a mente en branco, completamente baleira, por iso non a vexo. Só percibo a alguén que está parado na porta. Pero unha brisa que se filtra entre a multitude tráeme un aroma familiar. Unha colonia. Non coñezo a marca, pero é moi cercana. E vexo entón a súa silueta, perfectamente debuxada, o seu cabelo negro desordeado, o seu cigarro sempiterno, os seus ollos verdes, ilusionados, mirándome. Estábaa vendo pero a miña mente negábase a crelo. Lentamente, acerqueime a ela. Estirei unha man e acaricieille a meixela. Ela puxo a súa man sobre a miña. Todo indicaba que era ela. Pero non podía ser. Todos os meus sentidos apuntaban a que era real, que non era unha alución. Aínda así, era demasiado surrealista. Pero no fondo, que me importaba? Fora un froito da miña imaxinación ou non, estaba alí, e eu ía disfrutar dela. Tireime aos seus brazos, abraceina, biqueina. Si, era real. As súas apertas de resposta estaban dicíndomo. Agarreina forte para que non volvese escapar. E non puiden evitar que unha pequena bágoa se asomase ao meu ollo para vela.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)