Unmentionable.

Bernardino Graña.

--¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Case morto vivín sen coñecerte
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soupo dar mornura.

Foi soedade desconforme adentro
e a semente a caír en terra dura.

  ¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Erguinme e vinte ó regresar á terra
como se fora todo aquelo un soño
pesado e ti xa foras sempre miña.

Foi outra vez materno en aloumiño
o bico teu na lingua.
E foi de novo corazón adentro
comprender a existencia e a dozura.

  ¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Pero hoxe mesmo o día abriu en medo
entrou na fiestra un sol extraño inmenso
e deixáchesme o leito en mantas frías.

Está a volver agora corazón adentro
a soedade o podre a agonía
a me pinchar as cousas en millóns de pugas
cada minuto en séculos de agullas.

  ¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

22.11.2010.

Noite. Escuridade. Na rúa acéndense as luces para mitigar a ausencia solar. É moi tarde xa e o cansazo empeza a acumularse. Mellor coller un bus para volver á casa. Xusto ao chegar á parada, chega tamén o 5. Perfecto. Non para xusto na porta coma o 15, pero este tamén vai por cerca. Non hai moitos sitios onde sentarse. No final quedan dous asentos libres, deses que van mirando cara atrás. Á xente non lles gustan, din que se marean. Séntome alí e pouso as bolsas que levaba na man. Saco o móbil máis os auriculares e poño música. John Lennon. Boto unha visual ao bus. Case enfronte miña hai un rapaz. Tamén escoita música e parece alleo do mundo. Diante del vai unha rapaza cunha pequena pizarra para o dormitorio. 

O bus vai parando cada pouco, pero os novos pasaxeiros quédanse na parte dianteira do bus. Finalmente, na estación de autobuses, sube un rapaz que si vén para atrás. Leva un xersei azul, o pelo castaño moi curto e unha caixa nas mans. Intimídame a súa mirada. Recórdame ao típico despiadado das películas. Non lle presto máis atención e sigo escoitando música evadida do mundo. Pero noto que el me observa. Constantemente. Unha parada antes da miña, ponse diante de min para baixarse en canto se pare o bus. Eu levanto a mirada anecdoticamente, como de costume, e el chíscame un ollo. Aparto a cara rapidamente, por acto reflexo. Estame poñendo moi nerviosa. El non saca a vista de min e eu tampouco o fago dos meus pés. Finalmente para o bus e el báixase. Estrañada, sígoo coa mirada e observo que el aínda segue sen perderme ollo. Agora xa podo dicir que teño medo. 

El cruza a rúa, pero camiña no mesmo sentido que o bus. A miña é a última parada en territorio coñecido; as rúas polas que se mete despois non as coñezo e non vou experimentar. Báixome coma se nada sucedese e apoio as costas contra a parede dun edificio mentres recollo os auriculares. Necesito ter todos os sentidos en alerta. Véxoo vir do outro lado da rúa e como se dirixe cara a miña posición. Eu sigo camiñando intentando obvialo. Métome entre as facultades de Filoloxía e Xornalismo. Escoito os seus pasos detrás miña, a súa respiración. A falta de iluminación desa zona, da que tantas veces me queixara, convértese agora no peor dos escenarios. Escoito se pon ao meu lado e chama por min. 

Non sei que facer. As pulsacións dispáranseme; por un momento núblaseme a vista. El comeza un cuestionario ao que vou contestando coas respostas que se me ocorren sobre a marcha. Non son quen de controlar o tremor das mans. Métoas no peto intentando disimulalo. El achégase cada vez máis a min e esbardalla sobre que lle estou mentindo. A distancia entre ambos é escasa, e obrígame a pegarme á parede da facultade. Non me deixa ningunha fenda por onde escapar. El continúa falando e empéñase en que o mire aos ollos. Non son capaz.
Naquel momento, vexo que alguén se aproxima. Búscoo coa mirada implorando axuda. Entón el dáse de conta e sepárase. Marcha rosmando aínda. Eu corro para chegar á miña habitación. Manteño a compostura ata pechar a porta, e finalmente, deixo que o mundo caia sobre min. Desplomada no chan, deixo que saian as bágoas intentando levar consigo o medo. Aínda que non conseguen erradicalo. 

Imagine all the people living life in peace... 

Beyond this world.

Xa nada é igual. Nada cambiou pero todo é distinto. Tan só unhas poucas palabras puxeran o mundo do revés. O que antes eran leis inquebrantables agora só eran falacias absurdas nacidas dunha mente demasiado cansa para pensar. Unha mente que seguira o consello de todos os criminais e se empeñou en negalo todo. Unha mente que nin sequera se plantexou a hipótese contraria porque era moi complexa. Unha res cogitans preocupada por desfacer milleiros de pequenos interrogantes e demasiado obcecada como para mirar máis alá.
Pero agora todo era diferente. Por fin escoitara todos aqueles razoamentos que renegara antes e vira que todo cobraba sentido. As cousas non pasan porque si, hai un primeiro motor inmóbil que inicia a cinética de todos os corpos, unha res divina que impide que vivamos nun universo falso sen ningunha idea acerca da verdade. Porque por moi difícil que fose aceptalo, toda esta vida era moito máis racional que un conxunto de resultados ao azar.
E agora atopábase mirando aquela nena, todo aquel conxunto de órganos, tecidos e células entrelazadas de xeito que crearan aquela marabillosa criatura. Cal fora esa precisa descarga eléctrica que combinara os átomos para crear unha célula? E cal foi a primeira glía radial que dispuxo as neuronas dotándonos da prodixiosa capacidade do raciocinio e a memoria? E quen fora o magnífico oftalmólogo que por fin foi quen de curar esta cegueira innata?

Fin.

Mirada extraviada, de localización. Desorientación extrema. Ausencia de luz e son. Xa non. Tebras. Débiles ruídos de fondo. Coches que pasan. Pitidos. Voces. Xente cabreada. Non, triste. Falan. "Coma. Nunca. Morto. Esperanza. Irreversible". Ausencia de coherencia. Luz tenue. Iluminación progresiva da escena. Fondo branco, nada sobre el. Berros. Estrépito. Dor de oídos. Incapacidade para minguala. Non hai mans; non hai oídos. Tampouco hai ollos. Visión dun branco cegador. Molesta na vista. Alteración. Incomodidade. Intento de fuxida. Imposible. Non hai con que. Aumento do ritmo cardíaco. Constrición das pupilas. O laio agónico penetra, fire. Situación de alerta. Descarga de adrenalina. Posición de ataque. Non. Non hai corpo. Impotencia. Frecuencia cardíaca máxima. Dilatación excesiva da arteria carótida interna. Dor aguda. Luz demasiado intensa. Berros de ultratumba. Fundido a negro. Todo cesa. Silencio. Escuridade. Intento de explicar o acontecido. Non se pode. Inconexión das ideas. Fallo neuronal. Parada cardio-respiratoria. Morte cerebral.

Auscultâre

Hei de berrar. Berrar o teu nome, fonema a fonema. Aínda que me chamen tola. Aínda que quede sen cordas vocais. Aínda que ti non me escoites... porque nunca o fas. Todos os días, cun letreiro enorme, e ti non es quen de lelo e interpretalo.

Olla a choiva pola rúa, laio de pedra e cristal

Meu amor, chove en Santiago. "Coma sempre", rosmarán uns, "que novidade!" ironizarán os máis. Realmente non hai nada de estraño nesta meteoroloxía. Pero a chuvia fai que todo se volva futil, perecedoiro. E eu non quero fenecer baixo unha tromba de auga.

Ismael.

Apresúrate despacio, amor mío, que la noche
reclama nuestra presencia. Es la calma y sus acordes
hoy el lujo imprescindible que nos arrebata el mundo,
los recuerdos olvidados, música callada de estos días de luto.


Apresúrate despacio, que estos días no te esperan,
que este eterno presente no les mostrará clemencia,
para aquellos que, realistas, han pedido lo imposible,
para nuestras simples complicaciones, para nuestras cicatrices.


Puede que sí, que morir sea parte de la vida.
Hoy más que nunca, el planeta y sus mentiras.
Lluvia que quema, gente que espera, niños soldado,
muertos vivientes en la fiesta del club de los solitarios.


Puede que sí, que la historia del futuro, la del mañana
se escriba sin estrellas, nueva y mejorada.
Luces oscuras, emergencias rutinarias, armas inteligentes,
caos controlado, noticias del diario, hoy es siempre.


Apresúrate despacio, que hoy me encontré perdido.
Hoy he de romper el tedio, su pacto sin compromiso.
Hoy creo estar seguro de poder sobrevivir a esta muerte,
de romper esta cadena que me abraza, de una tregua permanente.


Puede que sí, que morir sea parte de la vida.
Hoy más que nunca, el planeta y sus mentiras.
Lluvia que quema, gente que espera, niños soldado,
muertos vivientes en la fiesta del club de los solitarios.


Puede que sí, que la historia del futuro, la del mañana
se escriba sin estrellas, nueva y mejorada.
Luces oscuras, emergencias rutinarias, armas inteligentes,
caos controlado, noticias del diario, hoy es siempre.

Declaración de misantropía.

Renego da xente. De todos os que camiñan polas rúas. Dos que tocan o piano na intimidade do seu salón. Dos que festexan unha noite que mañá xa non recordarán. Dos que cren sabelo todo cando realmente non saben nada. Dos que viven na ilusión de que a vida é de cor rosa. Dos que pensan "iso non me vai pasar a min". Dos fatalistas que non pensan en sobrevivir a mañá. Dos que rin, dos que choran, dos que son inocuos.

Renego dos homes, de todos e cada un dos que me rodean. Dos que percorren o mesmo trazado. Dos que viaxan no mesmo autobús. Dos que me superan en altura. Dos que levan o pelo rapado, dos que levan melenas. Dos que visten elegante. Dos que se cren superiores. Dos que deixan barba. Dos que sorrín sempre, dos que non o fan nunca.

Renego de todo e todos. Non quero ver a ninguén cando alce a cabeza. Non quero escoitar pasos detrás cando vaia andando. Non quero ulir colonias remotamente familiares. Non quero recoñecer trazos nas caras coas que me atope. Non quero repetir experiencias xa vividas. Non quero. Non quero.

E eu non quero...

Non. Non volvas a dicir iso de que "todo pasará". Non vai pasar. Sempre estará presente. "Necesitas tempo para esquecer". Tempo? Non exactamente; para esquecelo necesitaría un lavado de cerebro, unha reprogramación neuronal ou como queiras chamarlle. Non podo esquecelo. Xa se encargaron de gravarmo a lume. É máis, non só non podo eliminalo da miña mente, senón que condicionará todos os meus actos futuros. A maior parte das palabras que eu diga veranse irremediablemente influídas por aquel episodio. Todas as amizades que eu estableza pasarán un estreito filtro antes de chegar a tocarme. Non hai alternativa posible. E quen che di a ti que non vou acabar sendo unha psicópata violenta que me dedique a espallar a miña rabia polo mundo adiante?

Alzheimer.

No soy capaz de olvidarte. A todas horas estás en mi mente. Estás en las notas de cada canción, entre las sílabas de cada palabra, en el humo de todos los cigarrillos. Todas las personas llevan tu nombre, todas tienen tus ojos, todas tienen tu voz. Como una pesadilla en la que seas omnipresente.
No puedo olvidarme de ti. Pero, ¿quién ha dicho que quiera hacerlo?

No estarás sola.

Siempre habrá quien se parta en dos en cada despedida. Hecha mil pedazos en el andén, viendo como se aleja el tren el que te vas. Desgranando los días para volver a verte. Rogando al dios de los ateos que el destino te empuje a volver a esta ciudad.

Inesperadamente.

Outra vez clase de bioquímica. ADN, helicasas, SSB e ARNpolimerasas que se enredan sen sentido. Proteínas que se acoplan, desemburullan, ADN que se duplica. Van dun lado ao outro do cerebro sen atopar un lugar onde instalarse. E mentras marcho da facultade, van quedando abandonadas facendo un regueiro, sendo pisadas por todos os estudantes que tamén van vertendo as súas. E durante un intre, teño a mente en branco, completamente baleira, por iso non a vexo. Só percibo a alguén que está parado na porta. Pero unha brisa que se filtra entre a multitude tráeme un aroma familiar. Unha colonia. Non coñezo a marca, pero é moi cercana. E vexo entón a súa silueta, perfectamente debuxada, o seu cabelo negro desordeado, o seu cigarro sempiterno, os seus ollos verdes, ilusionados, mirándome. Estábaa vendo pero a miña mente negábase a crelo. Lentamente, acerqueime a ela. Estirei unha man e acaricieille a meixela. Ela puxo a súa man sobre a miña. Todo indicaba que era ela. Pero non podía ser. Todos os meus sentidos apuntaban a que era real, que non era unha alución. Aínda así, era demasiado surrealista. Pero no fondo, que me importaba? Fora un froito da miña imaxinación ou non, estaba alí, e eu ía disfrutar dela. Tireime aos seus brazos, abraceina, biqueina. Si, era real. As súas apertas de resposta estaban dicíndomo. Agarreina forte para que non volvese escapar. E non puiden evitar que unha pequena bágoa se asomase ao meu ollo para vela.

Anatomía básica

- Doctor, doctor, me duele el corazón.
- Y, dígame, ¿usted dónde lo tiene?
- Supongo que en el pecho, entre los dos pulmones, ¿no?
- La verdad es que no... Las radiografías muestran un vacío justo en el lugar que debería ocupar el miocardio.
- ¿Cómo es eso posible? ¿A qué se debe esto?
- Yo sólo puedo hacer conjeturas acerca de la causa de su desaparición, pues la única que puede dar con la respuesta a esta pregunta es usted, señorita.
- ¿Yo? ¿Pero cómo voy a saberlo si mis conocimientos sobre anatomía son nulos?
- Usted es la única persona que sabe dónde puede estar. ¿Se lo entregó a otra persona sin recibir nada a cambio?

[Incómodo silencio al recordar aquellos ojos grises].

Ausente

Sentada neste sitio descoñecido, de cara a un mundo alleo, sinto que sen ti estou perdida.
Non hai nada que teña seguro agora que ti non estás aquí.
Deixarei que quente o mesmo sol sobre os mesmos árbores baixo os que pasea a mesma xente... pero xa nada é igual.
Aínda que ninguén repare nese cambio, xa nada é o mesmo desde que ti non estás. O sol apagouse, as árbores secaron e a xente morreu en vida.
Faltas ti.

Sólo sueños son.

Los sueños se gastan. Se gastan de estar archivados en un rincón, de estar esperando a que tú te decidas a cumplirlos. Se aburren de tu indecisión, de tus miedos. Atrévete a saltar y ponles alas. ¿Qué puede ser lo peor? ¿Que las cosas no salgan como tú las planeabas? Pues yo prefiero que se hagan añicos porque una ráfaga de aire hizo tambalear su vuelo, a ver como se hunden bajo una gruesa capa de olvido. Y en el medio de ese viaje, quiero que conozcan tus labios. Quiero que se deslicen por ellos como una gota de lluvia, como lo hace mi lengua. Quiero que se introduzcan en tu boca y se deslicen por todo tu interior, empapándose de ti. Quiero hacer que en mis sueños también aparezcas tú. Quiero que tu sonrisa sea la viajera del asiento de al lado, que tu voz inocente sea la música que se escuche a todas horas en la radio. Quiero vivir mis sueños contigo.

Venres, 25 de xuño, 19:35h.

De repente comezan a aparecer estados no tuenti, comentarios, "APROBEI". O meu móbil comeza a soar: "Lloverá y yo veré la lluvia caer, lloverá y yo veré la gente correr...". Cólloo e non entendo nada do que me din. Alguén que se trabucou. Chamo a Xoán.

-Que sacaches?

-Aínda non o sei. Estou no bus.

-Queres que cho mire?

Entro na páxina e introduzo o DNI. Voullas recitando ao mesmo tempo que as leo. Lingua Castelá e Literatura, Lingua Galega e Literatura, Historia da Filosofía, Inglés, Debuxo Técnico... Quieta, volve atrás. Historia da Filosofía. Aristóteles. Acto e potencia. Hume. "Que sempre que golpee a bóla de billar pase iso, non quere dicir que sexa consecuencia do anterior". Descartes. "Do único que non podo dubidar é de que estou dubidando". Kant. "Fai aquilo que desexarías que se convertese en lei universal, aquilo que calquera na túa situación debería facer". Parménides. "O que é é e pode pensarse, e o que non é non é nin pode pensarse". Sócrates. "Eu só sei que non sei nada".

E tiña razón. Non sei nada. Nin do que eu penso, nin do mundo, nin de ti.

A través del espejo.

Estaba atrapada detrás de un espejo. La gente sólo veía mis movimientos al revés de como yo los hacía. Ellos veían tristeza donde yo ponía una sonrisa, veían caer mis lágrimas de desesperación pensando que era alegría. Pensaban siempre que yo era una piedra que no se inmutaba ante nada, pero al contrario. Todo lo que ellos hacían me afectaba.
Pero tú, sólo tú fuiste capaz de romper el espejo y ver el alma que guardaba en su interior. Sólo tú, quizás cegada por la desesperación, fuiste capaz de acercarte a mí y hacerme parte de tu vida. Sin que ninguna de las dos fuera consciente de ello, nos atamos en un lazo que nunca se romperá. Ahora, tres años después de ver tus ojos llorosos, sé que nunca podré olvidarlos.

174

Que si, que te boto moitísimo de menos. Que me dá igual que pase o tempo, ti segues faltando. E sei que non volverás, pero todo é diferente agora que non estás ti.  Porque a música perdeu gran parte do seu encanto desde que ti non a escoitas. Porque baixar a costa non é o mesmo dende que sei que ti non me vas esperar abaixo. Non logro quitarme da cabeza o berro que estremeceu a miña vida a noite de Fin de Ano. Ese berro que xurdeu de min e que ninguén puido atallar. Porque non sabía como dicirche adeus, e nin sequera hoxe sei como facelo. Porque algo se sacude no meu interior cando escoito a túa música, a nosa música.

Hai algo que me gustaría, aínda que xa sei que non vai suceder. Gustaríame verte na miña graduación. Sei que falta moitísimo, e nin sequera estou segura de que vaia suceder, pero nada me faría máis ilusión que ver o teu corpiño escuchumizado nunha desas butacas. Pero aínda que ti non esteas, heite de sentir coma se estiveses. Porque me axudaches a loitar, porque son parte de ti e ti de min, porque sempre te levo comigo.

Porque te quero.

Instruccións para esta noite.

Colle unha fieita. Procura que sexa grande, lustrosa. Tamén precisas un estalote e unha flor de sabugo. Si, desas que cheiran moito. Ten coidado, non as metas na boca, que son velenosas. Fai un ramiño con todo. Adórnao con un par de rosas vermellas, desas que nacen na silveira. Para que non se che desfaga, átao todo con un xunco. Agora tes que facer seis ramalliños máis, para ter sete ao final. Tes que colocalos arredor da porta. Méteos nos buratiños que hai entre as pedras. Pon un enriba da porta, e tres a cada lado. Ben feito. Xa preparaches a porta. Agora as meigas non poden entrar na casa para facer mal.
Colle agora unha palangana con auga. E flores daquela caraveleira. Desfóllaas e bota os pétalos na auga. Pon a palangana nun sitio onde lle vaia dar a luz da lúa toda a noite. Mañá pola mañá tes que lavar a cara con esa auga. É moi boa. Din que se te lavas con ela, non vas ter problemas na pel e que a vas conservar fermosa e chea de xuventude. Ademais, éche unha auga moi olorosa, coma se botaras desas colonias, pero máis natural.
Só che falta a derradeira cousa. Xunta todo o que teñas para queimar na casa. Unha mesa vella, papeis, cartóns, leña.... Se non atopas, colle unha gabela de toxos e fai unha morea con todo. Procura que sexa lonxe das silveiras e de cables da luz. Vaslle prender lume, así que ten tino para despois non provocar un incendio. Escribe nun papel o que teñas que recitar cando saltes a cacharela "Salto por riba do lume de San Xoán para que non me morda cadela nin can nin cóbregha antre o pan". Cando lle prendas lume a todo, mete ese papeliño no medio tamén.
E agora só tes que desfrutar da noite máis longa do ano. Unha noite na que as meigas saen a facer das súas, pero na que tamén aparecen as mouras para ofrecer preciosos tesouros e cumprir os desexos máis ocultos.