1.10.09 - 31.05.10

Como pode ser que algo que semellaba tan monstruoso se convertese nisto? Non son os meus beizos os que pronuncian esta frase, pero non quero que remate. Ver os teus ollos cada mañá, camiñar coma un zombie, ser un disco duro ateigado de datos, chamuscar a lingua con café, descoñecer a cama, ser amante de Testud, desexar que as miñas noites sigan estando rodeadas de esfenoides, hematíes, coláxeno, de ti... Hiperpolarizarme, ollar o mundo dende o tubérculo de Lisfranc, verme horripilante ante a teratoloxía, ser infinitesimalmente reversible, descarboxilarme, deixar de estar baixo a curva da normal, pero sempre contigo. Todo iso que eles ven como un mundo alleo, é o meu mundo, o noso mundo. E este mundo si que ten botón de "pause". E contra o que era de agardar, cambieille as pilas ao mando a distancia para que non o faga.
Son un animal de costumes, e ti xa formas parte da miña rutina.

.

No hay comentarios:

Publicar un comentario